Blog Manxmouse

Van 16 oktober t/m 22 november toert Manxmouse door de VS en Canada. Volg hier onze tournee op de voet!

Vrijdag 28 november

Van The Big Apple naar de sneeuw

Na ons avontuur in NY verruilen we de drukte van de stad voor een tocht richting de grote meren, de bossen van Canada en de onvermijdelijke kou en sneeuw. We weten inmiddels dat we daarmee te maken krijgen, want vanuit Buffalo bereiken ons heftige verhalen over ingesneeuwde huizen en auto’s. Het openbare leven is daar helemaal tot stilstand gekomen. Wij kunnen dat nog even voor ons uit schuiven want onze eerstvolgende halte is het stadje Poughkeepsie, een paar honderd km boven NY, waar het nog niet sneeuwt en waar we zullen spelen in een van de oudste theaters van de VS, The Bardavon Opera House, gebouwd in 1869. In dit schitterende theater worden we gastvrij ontvangen en ik moet zeggen dat het wel wat met je doet als je weet wie daar allemaal hebben opgetreden. Ineens sta je op het illustere rijtje tussen Houdini, Marc Twain, Bob Dylan, Diana Ross, en nog honderden andere mensen en groepen, die op lange lijsten staan die overal backstage hangen. De gedreven schouwburgdirecteur vertelt ons alles over de liefdeloos overgeverfde plafonds, de verhalen en mythen van het theater en over het spook dat in de catacomben van het theater huist. We spelen er een tweetal schoolvoorstellingen die eveneens openbaar zijn, iets dat je in Nederland nooit tegenkomt. Het heeft er mee te maken dat veel Amerikanen hun kinderen thuis lesgeven, en dat ze die mensen ook de gelegenheid willen geven om naar de voorstelling te komen.

Ondertussen blijft het iets verderop, rond de meren, maar doorsneeuwen. Het valt daar met een gemiddelde snelheid van 60 cm per uur, onvoorstelbaar veel, en we moeten onze reisplannen gaan wijzigen. We zouden over Buffalo naar Kitchener reizen, onze volgende speelplek, maar het is uitgesloten dat we daar langs kunnen. De weg is zelfs helemaal afgesloten daar. We zullen dus om moeten rijden en langs de noordkant om het meer heen moeten, een omweg van een paar honderd mijl. Tegen de avond bereiken we Syracuse, halverwege onze bestemming. Daar spreken we een sneeuwschuiver die ons waarschuwt dat Buffalo een ‘no go area’ is. Dat merken we ook aan berichtjes van het thuisfront, dat zich ook behoorlijk zorgen begint te maken. Gelukkig zijn de beelden altijd erger dan de actuele situatie en we kunnen iedereen geruststellen. De volgende dag weer vroeg op pad naar Kitchener. Ook daar, vooral bij het plaatsje Watertown, moeten we door een heftig sneeuwgebied heen, maar het is allemaal nog te doen.

Kitchener ligt in Canada en dus zullen we de grens over moeten steken. En dat is niet zomaar een grens! Zo makkelijk als het is om je in Europa te bewegen, zo onbegrijpelijk moeilijk maken ze het daar. Zeker als je met een vrachtwagen met een theaterdecor reist. Al onze verklaringen worden ter plekke op waarheid op Google gecheckt voordat we worden geloofd. Een verhaal over een muis zonder staart, yeah right! Jesse en Steven lopen hier een fikse vertraging op, omdat ze eerst het decor hadden moeten uitvoeren in de VS voor het te mogen invoeren in Canada. Weer terug dus naar de VS grens, inclusief pesterige wachttijden, en het opnieuw vertellen van het hele verhaal. Die vertraging maakt dat ze 50 mijl voor Kitchener in slecht weer en erger, een eindeloze file terecht komen waardoor de rit voor hen uiteindelijk zo’n 12 uur gaat duren, en dat is in zo’n oncomfortabele vrachtwagen echt geen pretje.

De kou bereikt ons ook daar: -11 graden en een gevoelstemperatuur van nog wel 10 graden kouder. Alle kleren die we hebben gaan aan, het lijkt bizar dat we aan het begin van deze tournee nog gezwommen hebben in de zee aan de westkust en nu in een soort wintersportweer terecht gekomen zijn. Met recht een ‘all-season’ toer dit!

Canada is weer heel anders. De mensen zijn niet zo hysterisch als de gemiddelde Amerikaan, het voelt wat Europeser allemaal. Wij weten dat de laatste drie dagen van onze reis aanbreken en we beginnen stiekem al een beetje naar de terugreis te verlangen. Het is een waanzinnig avontuur geweest, maar het is ook wel heel fijn om weer naar huis te gaan na 6 weken. De laatste 2 voorstellingen in de studiozaal van het enorme “Centre in the Square” zijn verkocht als “Cushion Concert”, een bizarre opstelling waarbij de tribune ingeschoven blijft en het publiek op kussens op de grond zit, iets wat in onze ogen de voorstelling geen recht doet. Maar je kunt hoog en laag springen, het is contractueel zo geregeld, het is verkocht als ‘kussenconcert’ en dat blijft het dus ook. Zo werkt het nu eenmaal in dit werelddeel.

En ik moet zeggen dat het me nog alles meeviel. De mensen zijn verantwoordelijk en betrokken, ze zorgen er wel voor dat de kinderen niet gaan lopen of al te hinderlijk worden. Al moet je er niet van opkijken dat een moeder gewoon haar kind de borst geeft tijdens de voorstelling, want aan leeftijdsbewaking doet hier ook niemand natuurlijk. Als afsluiting gaan we ’s avonds naar een gelikte Rockabilly kerstshow van Brian Setzer (Stray Cats). En geheel in kerststemming vertrekken we de volgende dag naar Toronto waar we het vliegtuig pakken naar huis. Na 6 weken, tientallen voorstellingen en duizenden kilometers komt er dan een eind aan ons fantastische avontuur hier met de Manxmouse in de States. Het was geweldig, en er is still more to come, ze zijn daar nog niet van ons af! We’ll be back.

Hans

Donderdag 20 november

New York!

Ja hoor, daar zijn we dan, in New York. Veruit de grootste stad van Amerika met ruim 8,4 miljoen (!) inwoners. Vanuit Kalamazoo hebben we zo’n 1150 kilometer gereden toen we, zomaar vanuit het niets, na een bocht in de snelweg, de grote stad zagen opdoemen. De onmiskenbare skyline van New York met haar enorme wolkenkrabbers.

Maar, dat is dus voor de volgende toer. Nu speelden we in het Raritan Valley Community College Theatre, net buiten New York en in het NYU Skirball Centre for the Performing Arts.

Het RVCC Theatre is het theater van Alan Liddel, een groot fan van Kwatta. Leuk om hem weer te zien! Het RVCC theater is een enorm groot en ouderwets theater.

Het Skirball theater is een groot theater, midden op Manhattan, bij de New York University. De avond voor onze voorstelling gaf Ludovico Einaudi (pianist en componist, bekend van de soundtrack van Intouchables) nog een concert in onze zaal 🙂 Ik moet zeggen, na al die keren was ik nu stiekem best een beetje zenuwachtig… Ik heb natuurlijk vaker voor 450 volwassenen en kinderen gespeeld…maar dit is New York…wauw!!! Het ging hartstikke goed en na de voorstelling wilde iedereen met Manxmouse op de foto!

De dag na onze voorstelling hebben we op verzoek van het Skirball een workshop ‘puppetry’ gegeven aan theaterstudenten. We hadden natuurlijk helemaal geen poppen bij ons voor de workshop dus hebben Hans en Siem in Brooklyn voor een paar dollar een hele stapel oude knuffels gekocht in een tweedehands winkel. De studenten keken er aanvankelijk een beetje van op maar hebben de knuffels toch tot leven kunnen brengen.

En dat was dan New York. Alles weer in de vrachtwagen (we werden het theater echt zo snel mogelijk uitgewerkt vanwege een concert na ons, tijd is geld) en door de spits op weg naar Poughkeepsie. Spreek uit Po-kip-sie. Onze laatste week gaat nu in. En, op zich is dat ook wel weer goed want we missen Nederland en vooral onze families toch best wel….

Steven

Dinsdag 11 november

Van Fayetteville (Arkansas) naar Kalamazoo (Michigan)

Op 30 oktober vertrekken we vanuit het warme, herfstige zuiden naar het koude noorden. De meegenomen winterjassen en kleren komen nu eindelijk van pas. Met een tussenstop in Chicago komen we, na een trip van wel bijna 900 km, op 1 november aan in het plaatsje Kalamazoo. Een naam waarover de inwoners steeds uitleg moeten geven. ‘Ja hoor, Kalamazoo bestaat echt’ staat hier op T-shirts te lezen. Ze kennen hier ook de uitdrukking: ‘Van Timboektoe tot Kalamazoo’, of zoals wij zouden zeggen: ‘Van Maastricht tot Groningen’. In Kalamazoo staat een theater met de naam ‘The Civic Auditorium’, een prachtig Art-Deco theater, meer dan 80 jaar oud en grotendeels in authentieke staat, alsof de tijd heeft stilgestaan.

Het is even wennen voor ons omdat het Civic Auditorium een lijsttoneel heeft, dus een verhoogd podium, compleet met gapend gat van de orkestbak tussen het podium en de eerste rij. Het is een kleine ‘grote’ zaal waar maar liefst 450 mensen in kunnen. En die gaan er ook de hele week in; we spelen 5 dagen lang, 2 schoolvoorstellingen per dag voor steeds 450 kinderen, zonder versterking. Dus we moeten de stem goed opwarmen elke dag. Toch is het ook heel fijn, zoveel publiek. We moeten wat groter spelen, maar een lach golft lekker door de zaal en emotionele momenten zijn duidelijk voelbaar. Soms zijn de kinderen een beetje te jong, de Amerikanen nemen het niet zo nauw met de leeftijdsondergrens van 5 jaar die wij hanteren. Maar over het algemeen reageren ze wat levendiger en uitbundiger dan op het platteland van Arkansas waar we net vandaan komen. Grappig voor ons om die verschillen tussen de staten en mensen die er wonen op deze manier te ontdekken. Als op 5 november zowel Siem als Steven jarig zijn, wordt er hartverwarmend ‘Happy Birthday’ gezongen door het publiek. Ook de door de kinderen gemaakte tekeningen zijn bijzonder. Wat opvalt is dat de term ‘lesson’ daarbij vaak valt; het is wel de bedoeling dat kinderen hier wat opsteken van een theatervoorstelling.

Omdat we zoveel spelen hebben we weinig tijd om de omgeving te verkennen, maar het lukt ons toch om een middagje naar het dorpje ‘Holland’ te gaan, dat vlakbij ligt en waar een grote gemeenschap Nederlanders ooit is neergestreken. En dat zal je niet ontgaan; ze hebben een ‘Holland Village’ gebouwd, inclusief grachten en huisjes met trapgevels, de onvermijdelijke molen en natuurlijk een winkeltje waar je drop, hagelslag en stroopwafels kunt kopen. Ineens krijgen we allemaal tegelijkertijd zin in drop, iets waar Amerikanen zich uiteraard niets bij voor kunnen stellen.

Met een kort bezoekje aan een automuseum, waar we ons vergapen aan de enorme auto’s uit de Amerikaanse geschiedenis, sluiten we ons bezoek aan Kalamazoo af. We gaan nu echt richting het Oosten, naar The Big Apple, en dan hebben we heel Amerika, van west naar oost, doorkruist. We zijn nu over de helft van onze Manxmouse US tour, ons artiestenleven van reizen, spelen en hotelkamers begint al een beetje te wennen.

Hans

Donderdag 6 november

En toen waren de acteurs Siem en Steven uit Manxmouse jarig. Het cadeau was een zaal vol zingende Amerikaanse kinderen!

En natuurlijk ook taart!

Woensdag 29 oktober

Na drie dagen Santa Monica zijn we nu aanbeland in het mooie studentenstadje Fayetteville in Arkansas. We zijn in een totaal andere wereld terecht gekomen.
Na het drukke stadsleven in LA verblijven we nu in een vriendelijk stadje in een heuvelachtige omgeving. Het doet me af en toe een beetje aan Engeland denken. Heel anders dan het droge Californië. En anders dan het overvolle LA, vol met drukke wegen, shopping malls en parkeerplaatsen.
En wat helemaal heerlijk is: we kunnen nu gewoon koffie drinken zonder de auto te gebruiken. Er zijn hier koffietentjes om de hoek. Lopend te bereiken!! Heel belangrijk voor koffiedrinkers als Siem en ik. Het theater ligt midden in het centrum en is geschonken door de weldoener en supermarktmagnaat meneer Walton. Dus het heet ook Walton Arts Center. Zoals tot nu toe alle schouwburgen op onze reis naar hun weldoeners heten. Maar ook wegen, gebouwen en beelden of bankjes in het park dragen de naam van degene die het bouwen ervan heeft mogelijk gemaakt.

We zijn in Fayetteville uiterst vriendelijk ontvangen door Valorie en de andere medewerkers. Vanochtend stond er een ontbijtje klaar (want we moesten om 9.30 uur spelen) en we hebben wel 3 wasmachines vol mogen draaien. Zodat wij er weer fris bijlopen.
De mensen zijn hier sowieso erg aardig, al worden we er wel eens kriegel van, omdat we soms niet weten of het oprecht is. Maar ja, dat is weer typisch Hollands, dus wij gaan er maar vanuit dat ze het menen en we zijn blij met de vriendelijke begroetingen.
Vanochtend hebben we de eerste twee schoolvoorstellingen gespeeld in een zaal vol met kinderen. De kinderen waren opvallend beleefd. Ze zaten te genieten maar gedroegen zich keurig. Misschien kwam dat door de lange inleiding van de gastvrouw over filantropie. Ze vertelde dat deze voorstelling mogelijk was gemaakt door de gulle donatie van een aantal weldoeners. En dat de kinderen daarvan konden leren om ook goed te zijn voor elkaar. Door hun talenten daarvoor in te zetten. Een mooi verhaal, maar wij keken elkaar toch even verbaasd aan (voor zover dat ging in de donkere coulissen). Wij vonden dat te belerend. Dat zijn interessante cultuurverschillen waar je mee te maken krijgt als je langere tijd op tournee bent in een ander land. Zo zijn de technici soms verbaasd dat wij meehelpen opbouwen en afbreken.
Ik zelf vind het een geweldige ervaring om met deze cultuurverschillen te maken te krijgen. Soms loop ik over straat op weg naar mijn werk en besef ik opeens hoe bijzonder het is om in een ander land te werken. Ergens op een lelijke drukke weg in LA of tussen de rood en oranje herfstbomen in Fayettville overvalt me een gelukzalig gevoel dat ik dat mee mag maken.
We werken hard. Spelen de voorstelling een paar keer per dag. Reizen door een prachtig land met de vrachtauto en een gewone auto. En ik vind het een geweldig avontuur.
Maar nu naar bed, want morgen wachten er weer 2 voorstellingen. Donderdag ook en daarna vertrekken we naar het noorden. Dat wordt een rit van 2 dagen richting Portage, in de buurt van Chicago. Op weg naar een nieuwe plek met nieuwe avonturen.

Ferdi

Zaterdag 25 oktober
The Broadstage Stage in Santa Monica
Van een enorme zaal kwamen we in het kleinste theatertje van Amerika terecht. Wat een omschakeling. Met bovendien publiek aan drie kanten, wat we in Nederland toch ook niet echt gewend zijn. Het fijne van een voorstelling als de Mismuis is dat hij wel een stootje kan hebben. Het magazijn waar de voorstelling zich afspeelt past zich aan aan alle omstandigheden. Zoiets lukt niet met alle voorstellingen maar met Mismuis lukt het over het algemeen best. In Santa Monica speelden we drie vrije voorstellingen, in een theater waarin ook een theaterschool gevestigd is.
De aanvangstijden in Amerika zijn vreemd genoeg vrij flexibel. Het duurt 10 tot 15 minuten na oorspronkelijke aanvang voordat iedereen zit en we ook daadwerkelijk gaan beginnen. In Nederland zijn we altijd streng op leeftijden, Mismuis is een 6+ voorstelling! In Amerika gaat dat heel anders. Er wordt niet aan leeftijdscategorieën gedaan. Kortom, veel wennen en omschakelen dus! Vrijdagavond spelen we de eerste vrije voorstelling en…. ja het begint een saai verhaal te worden, het publiek is danig onder de indruk. Mensen zijn dol op het personage van de Mismuis, the story is incredible etc… Je merkt tijdens de voorstellingen echt dat mensen oprecht verbaasd zijn. Waar in Nederland iedereen best wel weet dat goed jeugdtheater interessant is voor zowel kinderen als volwassenen, weten volwassenen hier niet wat hen overkomt. Het is me al een paar keer opgevallen dat volwassenen aan het begin van de voorstelling hun kinderen installeren en daarna zelf in de slaapstand gaan. Maar Ha!, dat lukt ze niet bij Manxmouse. We houden ze allemaal wakker.

Vandaag, zaterdag, speelden we maar liefst 3 voorstellingen op één dag. Ook andere koek dan we in Nederland gewend zijn. Ik merkte aan de acteurs dat ze soms even in een loep zaten, in welk deel van welke voorstelling zit ik nu? Maar het ging allemaal heel goed. Bij de laatste voorstelling zat de agent van de erven van Paul Gallico. Deze man heeft Paul Gallico nog gekend, zijn vader was eerst Paul Gallico’s agent, hij had alle boeken van Paul Gallico gelezen. En nu, namens mevrouw Gallico die in Antibes in Zuid Frankrijk woont, de opdracht gekregen om eens te gaan kijken wat wij toch van dat boekje gebakken hebben. Na afloop kwam hij verguld naar me toe: de voorstelling was helemaal in de geest van Paul Gallico!! Ik liet hem het Nederlandse exemplaar van Het muisje zonder staart, zoals het boek in het Nederlands oorspronkelijk heet, zien en vertelde hem dat het in Nederland niet meer te krijgen is. Het boekje is 40 jaar oud. Toen ik het verhaal op het spoor kwam, heeft het nog even geduurd voor ik het ook daadwerkelijk kon lezen. Via een tweedehandsboekensite konden we het boekje aanschaffen. Het is een afgeschreven exemplaar uit de bibliotheek van Westerbork. Ja, dat klinkt wat cru, maar het boekje is uit ’76. De agent was vreselijk verbaasd dat ik daar in Santa Monica met een oud bibliotheekboekje in mijn handen stond. Ja, dat begrijp ik eigenlijk ook wel weer.
De agent gaf mij nog wat tips voor andere titels en verliet vervolgens opgetogen het theater.
Het decor werd ondertussen om ons heen afgebroken. Morgen vliegen de mannen naar Fayettevillle, het decor wordt door twee chauffeurs in 26 uur tijd van Santa Monica naar Fayettevillle gereden. Het is de enige keer dat we niet zelf rijden omdat de afstand echt te groot is. Het decor is echter in goede handen verzekerden de chauffeurs ons, meestal rijden ze Elton John ed. Rest mij nog te zeggen dat er veel vraag was naar Mismuizen, maar dat wij moesten bekennen dat al onze merchandise Mismuizen al in Costa Mesa op waren gegaan. Er komen nieuwe, maar dat duurt nog even. Gelukkig spelen we vanaf nu veel schoolvoorstellingen, hoeven we aan niemand nee te verkopen. Morgen vlieg ik terug naar Nederland. Manxmouse voelt zich thuis in Amerika, maar ja wat had je anders gedacht. Manxmouse is een overlever. Hij vecht tegen het noodlot en zet de werkelijkheid naar zijn hand. Een muis naar mijn hart.

Josee

Maandag 20 oktober
Costa Mesa is een vreemde plek op aarde. Er lijkt niemand te wonen, maar ons hotel staat wel midden tussen allemaal theaters, de een nog groter dan de ander. Op deze plaats, een uur rijden van Los Angeles en vlakbij de Pacific Ocean begint onze Amerikaanse tour. In Amerika is alles groter, dus ook de zalen waar we spelen. Spannend hoe dat uit gaat pakken met publiek.
We starten met schoolvoorstellingen. Vanaf 9 uur worden de eerste kinderen verwacht.
En inderdaad, op donderdag om 9 uur rijden grote gele Amerikaanse schoolbussen, de uitgestorven wijk in. Er rollen kinderen uit, in allerlei schooluniformen. Sommige bussen hebben een uur gereden om bij het theater te komen.
De zaal is bomvol, de kinderen wordt verteld dat Kwatta een groep is die helemaal uit Nederland komt. We krijgen op voorhand al een groot applaus. En dan begint het… en eigenlijk gaat het al meteen goed. De voorstellingen lopen gesmeerd, het publiek is razend enthousiast en van de programmeur horen we hoe bijzonder het is om een voorstelling als Manxmouse, die zo talig is en zo’n beroep doet op de fantasie, voor deze kinderen te spelen.
Na twee dagen en ca 1000 schoolkinderen verder, is de Manxmouse goed geland. Dit weekend spelen we vrije voorstellingen. Kinderen komen in hun mooiste kleren naar het theater toe.

Vooraf is er een uitgebreid educatieprogramma. Kinderen maken hun eigen Mismuis. De tafels zitten vol kinderen, vaders, moeder, opa’s en oma’s die allemaal Mismuizen aan het knutselen zijn. Midden in de foyer staat een grote wegwijzer met daarop alle plekken waar je in de Mismuis voorstelling terecht kunt komen. Als de Mismuizen af zijn kunnen de kinderen op een iPad meer ontdekken over het karakter van hun Mismuis. We spelen drie vrije voorstellingen voor een enthousiast publiek. Na afloop worden de acteurs als echte sterren in de foyer verwacht om daar hun handtekeningen uit te delen en met iedereen op de foto te gaan. Wij wisten het al, maar ze zijn natuurlijk awesome en amazing…
We hebben ook voor de merchandise honderd Mismuizen bij ons. Maar die zijn al na drie voorstellingen uitverkocht….
Kortom, we kunnen het niet aanslepen. Mismuis was in Costa Mesa een groot succes. Volgende week spelen we in St. Monica. Spannend hoe het daar zal gaan.
We hebben er zin in.

Josee

Maandag 13 oktober om 05.30 uur in de trein