Blog Manxmouse – Kitchener
Vrijdag 28 november
Kitchener – Van The Big Apple naar de sneeuw
Ondertussen blijft het iets verderop, rond de meren, maar doorsneeuwen. Het valt daar met een gemiddelde snelheid van 60 cm per uur, onvoorstelbaar veel, en we moeten onze reisplannen gaan wijzigen. We zouden over Buffalo naar Kitchener reizen, onze volgende speelplek, maar het is uitgesloten dat we daar langs kunnen. De weg is zelfs helemaal afgesloten daar. We zullen dus om moeten rijden en langs de noordkant om het meer heen moeten, een omweg van een paar honderd mijl. Tegen de avond bereiken we Syracuse, halverwege onze bestemming. Daar spreken we een sneeuwschuiver die ons waarschuwt dat Buffalo een ‘no go area’ is. Dat merken we ook aan berichtjes van het thuisfront, dat zich ook behoorlijk zorgen begint te maken. Gelukkig zijn de beelden altijd erger dan de actuele situatie en we kunnen iedereen geruststellen. De volgende dag weer vroeg op pad naar Kitchener. Ook daar, vooral bij het plaatsje Watertown, moeten we door een heftig sneeuwgebied heen, maar het is allemaal nog te doen.
Kitchener ligt in Canada en dus zullen we de grens over moeten steken. En dat is niet zomaar een grens! Zo makkelijk als het is om je in Europa te bewegen, zo onbegrijpelijk moeilijk maken ze het daar. Zeker als je met een vrachtwagen met een theaterdecor reist. Al onze verklaringen worden ter plekke op waarheid op Google gecheckt voordat we worden geloofd. Een verhaal over een muis zonder staart, yeah right! Jesse en Steven lopen hier een fikse vertraging op, omdat ze eerst het decor hadden moeten uitvoeren in de VS voor het te mogen invoeren in Canada. Weer terug dus naar de VS grens, inclusief pesterige wachttijden, en het opnieuw vertellen van het hele verhaal. Die vertraging maakt dat ze 50 mijl voor Kitchener in slecht weer en erger, een eindeloze file terecht komen waardoor de rit voor hen uiteindelijk zo’n 12 uur gaat duren, en dat is in zo’n oncomfortabele vrachtwagen echt geen pretje.
De kou bereikt ons ook daar: -11 graden en een gevoelstemperatuur van nog wel 10 graden kouder. Alle kleren die we hebben gaan aan, het lijkt bizar dat we aan het begin van deze tournee nog gezwommen hebben in de zee aan de westkust en nu in een soort wintersportweer terecht gekomen zijn. Met recht een ‘all-season’ toer dit!
Canada is weer heel anders. De mensen zijn niet zo hysterisch als de gemiddelde Amerikaan, het voelt wat Europeser allemaal. Wij weten dat de laatste drie dagen van onze reis aanbreken en we beginnen stiekem al een beetje naar de terugreis te verlangen. Het is een waanzinnig avontuur geweest, maar het is ook wel heel fijn om weer naar huis te gaan na 6 weken. De laatste 2 voorstellingen in de studiozaal van het enorme “Centre in the Square” zijn verkocht als “Cushion Concert”, een bizarre opstelling waarbij de tribune ingeschoven blijft en het publiek op kussens op de grond zit, iets wat in onze ogen de voorstelling geen recht doet. Maar je kunt hoog en laag springen, het is contractueel zo geregeld, het is verkocht als ‘kussenconcert’ en dat blijft het dus ook. Zo werkt het nu eenmaal in dit werelddeel.
En ik moet zeggen dat het me nog alles meeviel. De mensen zijn verantwoordelijk en betrokken, ze zorgen er wel voor dat de kinderen niet gaan lopen of al te hinderlijk worden. Al moet je er niet van opkijken dat een moeder gewoon haar kind de borst geeft tijdens de voorstelling, want aan leeftijdsbewaking doet hier ook niemand natuurlijk. Als afsluiting gaan we ’s avonds naar een gelikte Rockabilly kerstshow van Brian Setzer (Stray Cats). En geheel in kerststemming vertrekken we de volgende dag naar Toronto waar we het vliegtuig pakken naar huis. Na 6 weken, tientallen voorstellingen en duizenden kilometers komt er dan een eind aan ons fantastische avontuur hier met de Manxmouse in de States. Het was geweldig, en er is still more to come, ze zijn daar nog niet van ons af! We’ll be back.
Hans